KAI: Tegoroczny Dzień Papieski upływa pod hasłem: "Jan Paweł II - świętymi bądźcie!" Co więc znaczy być świętym dziś, kiedy jest się człowiekiem prowadzącym normalne życie w warunkach współczesnego świata i Polski.

Ks. Dariusz Kowalczyk: Hasło: Jan Paweł II - świętymi bądźcie!, wypływa z samego rdzenia Pisma Świętego i Ewangelii, gdzie Bóg objawia się jako święty, a my jako dzieci mamy naśladować Go jako Ojca. Natomiast Jan Paweł II przypominał nam powszechne powołanie do świętości. Bardzo silnie w tym reprezentował ducha Soboru Watykańskiego II. Był przekonany, że świętość nie jest zadaniem jakiejś elitarnej grupy, tylko - że wezwany jest do niej każdy bez wyjątku człowiek, każdy z nas.

- Czyli świętość nie jest przed nikim zamknięta, nie dana tym, którzy w jakimś sensie są doskonali?

- Bynajmniej. Z powszechnego powołania do świętości wynika, że jest ono adresowane nie tylko do każdego z nas, ale może być realizowane dosłownie w każdej sytuacji życia. Dotyczy więc zarówno dziecka przystępującego do pierwszej Komunii św., ale i każdego małżeństwa, jak i człowieka, który w dramatyczny sposób usiłuje wyjść z nałogu czy grzechu.

- Wyobraźmy sobie człowieka, recydywistę siedzącego w więzieniu za ciężkie przestępstwa...

- On też może się odnaleźć na drogach ku świętości. A to dlatego, że świętość jest absolutnie powszechnym powołaniem i nikt z tego nie został wykluczony. Świętość jest zarówno dla tych, którym życie układa się w sposób prosty i "klasyczny", jak i dla tych, którzy doświadczają różnych życiowych naporów i przełomów.

- To wszystko prawda, ale co robić, aby w codziennym, szarym życiu powołanie to realizować?

- Jest to wezwanie przede wszystkim do nieustannego czuwania. Świętość jest wezwaniem do nawrócenia, ale nawrócenie to winno być wpisane w każdy bez wyjątku dzień naszego życia. Jeśli ktoś ma dobre, uczciwe życie, jest to jest wezwany, aby się dalej doskonalił. Wzrastał w miłości do Boga, do swoich bliskich, w solidności w pracy, w uczciwości i we wszystkich innych cnotach.
Jan Paweł II przy tym podkreślał sprawę o kapitalnym znaczeniu. Świętość rozumiał nie jako - i w pierwszej kolejności - wysiłek człowieka, ale jako owoc miłości do Jezusa Chrystusa. Podkreślał, że z to przyjaźni i z bliskości z Jezusem rodzi się siła zdolna przemienić człowieka, by mógł on stawać się świętym. Świętość nie jest więc czyimś autonomicznym dążeniem do doskonałości. Jest ona podążaniem za Jezusem, konsekwencją głębokiego wewnętrznego związku z Nim.

- W przeciwnym razie mielibyśmy nie świętość lecz moralizatorstwo?

- Dokładnie. Kto byłby silniejszy i bardziej odporny psychicznie, ten miałby łatwiej. Tymczasem - na drogach świętości - my odczuwamy swoją słabość, a siłę daje Chrystus. Ten, kto spędza z Nim dużo czasu, ten, który jest blisko - i na modlitwie i w rozważaniu, i jest "rozbudzony sakramentalnie" - ten będzie miał łatwiej. Dlatego, że wówczas niesie go miłość Chrystusa i Jego moc. Jeśli jednak do świętości będziemy szli o własnych siłach, szybko się przekonamy, że nie dajemy rady.
Świętość można też zdefiniować jako właściwe zagospodarowanie wolności. Jan Paweł II kiedyś powiedział świetnie: Być naprawdę wolnym, to służyć Chrystusowi.