Śledczy nie mieli wątpliwości: setki tysięcy euro, dolarów i złotych znalezione w mieszkaniu Jacka P. miały należeć do byłego ministra transportu. Dodatkowo w rękach prokuratury znalazły się notatki – z wyliczeniami sum, nieruchomości, przepływów gotówkowych. Biegli grafologowie jednoznacznie wskazali: to pismo Sławomira N. I choć wydawałoby się, że taki materiał dowodowy nie pozostawia złudzeń, dziś próżno go szukać na oficjalnych stronach państwowych. Zniknął – dokładnie tak, jak zniknęły polityczne kłopoty Donalda Tuska, gdy jego dawny współpracownik stał się oficjalnie „więźniem politycznym”.

Hipokryzja obecnej władzy jest aż nazbyt widoczna. Premier potrafi mówić, że politycy nie powinni decydować o winie i niewinności – podczas gdy to właśnie jego obóz przejął prokuraturę i uczynił z niej narzędzie do ścigania przeciwników, a jednocześnie do umarzania spraw własnych ludzi. Tak stało się również z wątkiem Nowaka. Prokuratura, wspólnie z obroną, wniosła o umorzenie. Opinia publiczna nie pozna więc relacji kluczowego świadka – Jacka P., który nie tylko obciążał byłego ministra transportu, ale także wspominał o rozliczeniach z innym prominentnym politykiem Platformy Obywatelskiej.

Warto też zwrócić uwagę na kontekst instytucjonalny. Prokurator Mariusz Dubowski, który prowadził sprawy dotyczące ludzi establishmentu, został odwołany po powrocie Tuska do władzy. Wcześniej jego jednostka badała nie tylko sprawę Nowaka, ale też inne niewygodne wątki. Dziś sam Dubowski walczy w sądzie o przywrócenie do pracy. To pokazuje, że w państwie Tuska lojalność polityczna bywa ważniejsza niż profesjonalizm i skuteczność.

Na tym tle groteskowo brzmią kolejne decyzje prokuratury – w tej samej sprawie potrafi w ciągu kilkunastu dni wydać dwa sprzeczne stanowiska. Raz twierdzi, że przepisy nie mają zastosowania, by chwilę później powoływać się właśnie na nie. Obywatele mają czuć się jak statyści w spektaklu, gdzie logika ustępuje miejsca politycznej grze.

A przecież podobny chaos widać też w innych obszarach. Spór o lot do USA i miejsce w samolocie dla wicepremiera Sikorskiego pokazał, jak nisko potrafi spaść poziom debaty – przypominając dawne nagrania, w których polityk ten pozwalał sobie na prostackie komentarze. Z kolei minister Barbara Nowacka najpierw groziła wprowadzeniem obowiązkowej „edukacji zdrowotnej”, by w kampanii wyborczej cudownie zmienić zdanie i ogłosić zajęcia jako dobrowolne. To polityka na pokaz – chwiejna, reaktywna, podporządkowana doraźnym interesom.

Sprawa Nowaka jest więc symbolem czegoś większego. Pokazuje mechanizm: kiedy trzeba, nagrania i dowody się ujawnia, a gdy stają się niewygodne – znikają. Kiedy trzeba – świadków się dyskredytuje, a kiedy indziej wykorzystuje ich jako narzędzie politycznej walki. To nie jest system prawa i sprawiedliwości. To system politycznych kalkulacji.

Dlatego pytanie, które pozostaje, jest proste: czy obywatele chcą żyć w państwie, gdzie śledztwa i procesy zależą od tego, kto akurat siedzi w gabinecie premiera? Czy może w państwie, gdzie dowody i fakty mają realną wartość, niezależnie od tego, jak bardzo obciążają ludzi władzy?