Abp Thibault Verny urodził się 7 listopada 1965 r. w Paryżu, W 1990 r. ukończył studia inżynierskie w École supérieure de physique et de chimie industrielles de la ville de Paris (ESPCI Paris), a następnie wstąpił do seminarium w Paryżu, by kontynuować studia we francuskim seminarium w Rzymie. Uzyskał licencjat kanoniczny z teologii dogmatycznej na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim. Został wyświęcony na kapłana diecezji paryskiej 27 czerwca 1998 r. Pracował duszpastersko w parafiach paryskich, a 9 maja 2016 r. kardynał André Vingt-Trois mianował go wikariuszem generalnym.

25 czerwca 2016 r., papież Franciszek mianował go biskupem pomocniczym Paryża i przydzielił mu stolicę tytularną Lamzella. Sakrę biskupią przyjął 9 września tego samego roku.

Jest odpowiedzialny we Francji za sprawy związane z przemocą seksualną w Kościele. W 2021 r. ogłosił utworzenie ośrodka pomocy dla duchownych, którzy dopuścili się przemocy seksualnej.

11 maja 2023 r. został mianowany przez papieża Franciszka arcybiskupem Chambéry, biskupem Maurienne i Tarentaise.

Papieska Komisja ds. Ochrony Małoletnich (łac. Pontificia commissio pro tutela minorum) została utworzona przez papieża Franciszka 22 marca 2014 r. Jej jedynym celem jest proponowanie inicjatyw, które mogą chronić małoletnich i osoby dorosłe wymagające szczególnej troski w Kościele. Od chwili ustanowienia jej przewodniczącym był obecnie 81-letni kard. Sean Patrick O'Malley OFM Cap, emerytowany arcybiskup Bostonu w USA.

Wywiad z abp. Thibaultem Verny

Obejmuje ksiądz arcybiskup przewodnictwo w Papieskiej Komisji ds. Ochrony Nieletnich, powołanej przez papieża Franciszka w marcu 2014 r. Papież Leon XIV powołał księdza arcybiskupa na następcę kardynała Seana O’Malleya, który - osiągnąwszy wiek 80 lat - przeszedł na emeryturę. Jak ksiądz arcybiskup przyjmuje to mianowanie? 

Trzy słowa pojawiły się w moich myślach i sercu. Po pierwsze, pokora wobec wagi i powagi tej misji oraz wyzwań, które się z nią wiążą. Po drugie, wdzięczność wobec naszego Ojca Świętego - Papieża Leona XIV - za zaufanie. Oczywiście jestem także wdzięczny kardynałowi O’Malleyowi, z którym współpracowałem w Komisji, za całe jego zaangażowanie. Trzecie słowo to determinacja, by kontynuować i pogłębiać tę misję.

Posiada ksiądz arcybiskup doświadczenie w pracy w Konferencji Episkopatu w tej trudnej dziedzinie. Teraz może je wykorzystać dla dobra całego Kościoła...

We Francji moja misja - najpierw w archidiecezji paryskiej, a następnie w Konferencji Episkopatu - pozwoliła mi wysłuchać ofiar i towarzyszyć im na ich drodze. Było to doświadczenie przełomowe. Miałem również okazję współpracować z przedstawicielami społeczeństwa obywatelskiego, zwłaszcza wymiarem sprawiedliwości, z którym opracowaliśmy protokoły działania umożliwiające ustalenie metodologii pracy. Znaczące jest także to, że można współpracować z władzami cywilnymi, oprócz - rzecz jasna - wszystkich diecezji we Francji.

Jakie będą priorytety Komisji i księdza arcybiskupa osobiście w tej działalności dla Kościoła powszechnego?

Przede wszystkim myślę o członkach Komisji ds. Ochrony Małoletnich oraz o wszystkich, którzy w niej pracują. Jestem wzruszony, że mogę pogłębiać to dzieło wspólnie z każdym z członków i obecnym zespołem. Priorytety będą polegać na kontynuowaniu działań już przedstawionych w sprawozdaniu rocznym, na inicjatywach podejmowanych w krajach, które tego potrzebują oraz na projekcie „Memorare” mającym na celu wspieranie Kościołów lokalnych w przyjmowaniu i towarzyszeniu ofiarom. Wkrótce zostaną opublikowane wytyczne, które będą zawierać wskazania dotyczące towarzyszenia i ochrony małoletnich. Kolejnym ważnym punktem będzie stworzenie sieci współpracy między inicjatywami - zbyt często kraje działają niezależnie, potrzeba wzajemnego wsparcia i wymiany doświadczeń. Tymczasem konieczne jest wzajemne wspieranie się i dzielenie tym, co się robi.

Jaką wagę przywiązuje ksiądz arcybiskup do pracy z ofiarami i ich wsparcia?

Komisja nie zastępuje struktur lokalnych ani konferencji episkopatów. Jej zadaniem jest uświadamianie konferencjom episkopatów i zgromadzeniom zakonnym w różnych krajach znaczenia słuchania i opieki nad ofiarami. W Komisji szczególnie ważne jest, by jej członkami były ofiary i rodzice pokrzywdzonych, którzy wnoszą niezastąpione doświadczenie. Wydaje mi się, że musimy nadal rozwijać mentalność i kulturę wewnątrz Kościoła, aby szerzyć ochronę małoletnich i sprawić, by stała się ona czymś naturalnym - zarówno w Kościele, jak i w rodzinach, a także w całym społeczeństwie.

Jak ksiądz arcybiskup ocenia pracę Komisji widzianą z perspektywy swojej diecezji w Sabaudii, szczególnie w obliczu wrogiego lub przynajmniej nieufnego nastawienia części opinii publicznej?

Nie określiłbym tego słowem „wrogość”. Powiedziałbym raczej „oczekiwanie”. Oczekiwanie wobec Kościoła w odniesieniu do jego misji, jego miejsca w społeczeństwie oraz nadziei na Kościół naprawdę wzorcowy, zdolny do troski o osoby wrażliwe, a w szczególności o nieletnich. To wymaga pokory, którą Kośiół powinien posiadać - uznania prawdy, by patrzeć w przyszłość. Praca Komisji od momentu powstania musi być zakorzeniona zarówno w Rzymie, czyli Kurii, jak i w konferencjach episkopatów i zgromadzeniach zakonnych. Roczny raport przyczynia się do realizacji tego właśnie celu.

Kiedyś można było pomyśleć, że zaufanie wiernych, albo jego część, do przedstawicieli Kościoła zostało nadszarpnięte. Czy dziś dokonano pojednania? Trzeba iść dalej tą drogą?

Jestem ostrożny. Zaufania nie buduje się dekretem. Zdobywa się je i buduje dzień po dniu. Istnieje pokusa, by skupić się na czymś innym, by szybko zamknąć ten rozdział. Jednak praca na rzecz prawdy i towarzyszenie ofiarom musi być kontynuowane. Ochrona nieletnich pozostaje i zawsze będzie aktualnym tematem. To jest warunek, aby Ewangelia mogła być słuchana i a jej głoszenie było wiarygodne..