Nowo mianowany arcybiskup-metropolita stolicy Hiszpanii urodził się 16 maja 1945 w mieście Castaneda (prowincja Kantabria na północy kraju). Studiował pedagogikę i matematykę, po czym wstąpił do seminarium duchownego dla późnych powołań w Salamance, uzupełniając studia filozoficzne i teologiczne na tamtejszym Uniwersytecie Papieskim. Święcenia kapłańskie przyjął 29 lipca 1973 w Santanderze – stolicy swej rodzimej diecezji. Tam też początkowo pracował duszpastersko, ale już w dwa lata później przeszedł do pracy kurialnej. Był m.in. rektorem seminarium duchownego a w 1993 został kanonikiem bazyliki katedralnej w Santanderze.

27 grudnia 1996 Jan Paweł II mianował go biskupem Orense (sakrę nowy biskup przyjął 22 lutego 1997); na przełomie 2006-07 był równolegle administratorem apostolskim swej rodzimej diecezji Santander. 7 stycznia 2002 papież powołał go na arcybiskupa Oviedo, skąd 8 stycznia 2009 Benedykt XVI przeniósł go na stolicę metropolitalną Walencji i tam pozostawał do obecnej nominacji.

W łonie Hiszpańskiej Konferencji Biskupiej (CEE) był m.in. przez dwie kadencje przewodniczącym Komisji ds. Duchowieństwa (1999-2005) a od 2011 stoi na czele Komisji ds. Duszpasterstwa Świeckich, obecnie zaś przez drugą kadencję jest członkiem Komitetu Wykonawczego episkopatu, a od 12 marca br. wiceprzewodniczącym Konferencji.

Komentatorzy hiszpańscy zwracają uwagę, że abp Osoro jest najlepszym przykładem i uosobieniem „wiosny” w Kościele hiszpańskim. Decyzja papieska oznacza też uszanowanie dokonanego wcześniej przez biskupów tego kraju wyboru kierownictwa CEE, któremu przewodniczy metropolita Valladolid abp Ricardo Blázquez Pérez, a jego zastępcą jest właśnie nowy metropolita Madrytu. Według mediów hiszpańskich, jeśli kard. Rouco ucieleśniał „rozpaczliwy opór” Kościoła wobec zachodzących przemian, to jego następca reprezentuje Kościół „wychodzący”, otwarty na kontakty ze społeczeństwem. Pochodzi z drugiej co do liczby wiernych diecezji hiszpańskiej o rosnącym potencjale duszpasterskim, oświatowym i powołaniowym.

Źródła miejscowe sugerują również, że 78-letni kardynał (urodziny miał 4 dni temu) do ostatniej chwili zabiegał w Rzymie o to, aby jego następcą został jego biskup pomocniczy Fidel Herráez lub któryś z arcybiskupów: Toledo – Braulio Rodríguez bądź Sewilli – Juan José Asenjo. Franciszek dokonał jednak własnego wyboru.

Kard. Antonio Canizares Llovera urodził się 15 października 1945 w miejscowości Utiel na terenie archidiecezji walenckiej. Po studiach w seminarium duchownym w Walencji kształcił się na Papieskim Uniwersytecie w Salamance, uzyskując tam doktorat z teologii, ze specjalnością w zakresie katechetyki. Święcenia kapłańskie przyjął 21 czerwca 1970, po czym pracował w swej rodzimej archidiecezji m.in. jako delegat ds. katechezy. Wykładał również na swym dawnym uniwersytecie w Salamance, a także w Madrycie, był członkiem różnych komisji i sekretariatów w ramach CEE, w tym dyrektorem Komisji Biskupiej ds. Nauki Wiary.

Jan Paweł II mianował go 6 marca 1992 biskupem Ávili (sakrę biskup-nominat przyjął 25 kwietnia tegoż roku), skąd 10 grudnia 1996 przeniósł go na stolicę arcybiskupią Grenady, a stamtąd 24 października 2002 – do stolicy prymasów Hiszpanii, do Toledo. W łonie episkopatu swego kraju bp Canizares pełnił różne stanowiska kierownicze, m.in. był przewodniczącym Komisji ds. Nauczania i Katechezy (1999-2005), członkiem Komisji Stałej CEE (1999-2008), wiceprzewodniczącym episkopatu i członkiem Komitetu Wykonawczego (2005-08).

Na konsystorzu 24 marca 2006 Benedykt XVI włączył go w skład Kolegium Kardynalskiego, a 9 grudnia 2008 mianował go prefektem Kongregacji Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów. Na tym stanowisku zastała go obecna nominacja.