Włączmy się w dzieło Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego
25 marca obchodzimy Dzień Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego. Z tej okazji krajowy moderator Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego kieruje list zachęcający do podjęcia codziennej modlitwy się do codziennej modlitwy w intencji jednego dziecka, którego życie jest zagrożone w łonie matki.
Przeżywamy właśnie szczególny czas – Rok Jubileuszowy 2025, który jest rokiem nadziei. Jest to wyjątkowy okres łaski, czas otwartych drzwi do serca Boga, w którym Pan pragnie obdarzać nas swoim miłosierdziem, umacniać naszą wiarę i odnawiać w nas nadzieję. Jubileusz to wezwanie, byśmy z nową mocą zaangażowali się w służbę życiu i stali się jego świadkami wobec świata. W naszym kraju obecnie toczy się wyjątkowo intensywna duchowa walka o każde poczęte życie. Jesteśmy świadkami zmagań, w których ludzkie życie od pierwszych chwil swego istnienia musi być bronione, szanowane i otaczane szczególną troską. Jest to walka nie tylko prawna czy społeczna, ale przede wszystkim duchowa. Każde poczęte dziecko jest bowiem Bożym darem, niepowtarzalnym i umiłowanym przez samego Stwórcę.
W tym wyjątkowym Roku Nadziei zachęcam Was gorąco do włączenia się w dzieło Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego. To piękne dzieło miłosierdzia polega na zobowiązaniu się do codziennej modlitwy – jednej dziesiątki Różańca – przez dziewięć miesięcy w intencji jednego dziecka, którego życie jest zagrożone w łonie matki. W ten sposób, przez prostą, lecz systematyczną modlitwę, możemy ocalić życie dziecka, które jest najbardziej bezbronne i najbardziej potrzebujące naszej pomocy. Duchowa adopcja to także dzieło nadziei – nadziei na to, że każde ludzkie życie, choćby najsłabsze, znajdzie miejsce w sercach swoich rodziców i całej społeczności. Jest to również świadectwo dla świata, że my, jako chrześcijanie, zawsze stajemy po stronie życia, po stronie tych, którzy nie mogą sami się obronić.
Niech Jubileuszowy Rok Nadziei 2025 będzie dla nas wszystkich impulsem, abyśmy otwarli serca na ten szczególny dar – dar modlitwy, miłości i troski o dzieci nienarodzone. Odpowiadając na zaproszenie do duchowej adopcji, możemy uratować życie jednego dziecka, ale także pomóc uzdrowić serca wielu ludzi. Każda modlitwa ma bowiem moc przemieniać rzeczywistość, każda dziesiątka Różańca wnosi światło tam, gdzie wydaje się panować ciemność i przywraca nadzieję tam, gdzie grozi zwątpienie.
Zachęcam Was z całego serca – podejmijmy tę duchową drogę już 25 marca w Uroczystość Zwiastowania Pańskiego. Niech każde uratowane dziecko stanie się znakiem Bożej nadziei, która nigdy nas nie zawodzi.
Z serdecznymi pozdrowieniami i błogosławieństwem,
Krajowy Moderator Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego
Już po raz dziewiąty ruszyła Duchowa Adopcja Maturzysty. To zainicjowana przez ojców pijarów w 2013 roku ogólnopolska akcja, która ma na celu modlitewne towarzyszenie przygotowującym się i zdającym egzaminy maturalne. Każdy maturzysta, który zgłasza się do akcji, jest przez zakon pijarów szczególnie omadlany.
- W modlitewną sztafetę za maturzystów włączają się nie tylko ojcowie, siostry, bracia, klerycy i nowicjusze pijarscy, ale także uczniowie i nauczyciele szkół pijarskich, nasi parafianie, przyjaciele, osoby należące do Bractwa Szkół Pobożnych i wiele innych. Tej modlitwy za maturzystów w tych dniach jest i będzie naprawdę całkiem sporo. Warto dodać, że do tej pory w naszej akcji wzięło już udział 17 284 maturzystów – mówi pijar o. Piotr Recki SchP, koordynator akcji.
Prawdziwym grzechem jest żyć przekonaniem, że gdzie indziej żyje się lepiej, wygodniej, przyjemniej. Przekonanie, jakoby „wszędzie było dobrze tylko nie we własnym domu”.
W owym czasie przybliżali się do Jezusa wszyscy celnicy i grzesznicy, aby Go słuchać. Na to szemrali faryzeusze i uczeni w Piśmie, mówiąc: «Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi». Opowiedział im wtedy następującą przypowieść: «Pewien człowiek miał dwóch synów. Młodszy z nich rzekł do ojca: „Ojcze, daj mi część własności, która na mnie przypada”. Podzielił więc majątek między nich. Niedługo potem młodszy syn, zabrawszy wszystko, odjechał w dalekie strony i tam roztrwonił swoją własność, żyjąc rozrzutnie. A gdy wszystko wydał, nastał ciężki głód w owej krainie, i on sam zaczął cierpieć niedostatek. Poszedł i przystał na służbę do jednego z obywateli owej krainy, a ten posłał go na swoje pola, żeby pasł świnie. Pragnął on napełnić swój żołądek strąkami, którymi żywiły się świnie, lecz nikt mu ich nie dawał. Wtedy zastanowił się i rzekł: „Iluż to najemników mojego ojca ma pod dostatkiem chleba, a ja tu przymieram głodem. Zabiorę się i pójdę do mego ojca, i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Niebu i względem ciebie; już nie jestem godzien nazywać się twoim synem: uczyń mnie choćby jednym z twoich najemników”. Zabrał się więc i poszedł do swojego ojca. A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go. A syn rzekł do niego: „Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Niebu i wobec ciebie, już nie jestem godzien nazywać się twoim synem”. Lecz ojciec powiedział do swoich sług: „Przynieście szybko najlepszą szatę i ubierzcie go; dajcie mu też pierścień na rękę i sandały na nogi! Przyprowadźcie utuczone cielę i zabijcie: będziemy ucztować i weselić się, ponieważ ten syn mój był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się”. I zaczęli się weselić. Tymczasem starszy jego syn przebywał na polu. Gdy wracał i był blisko domu, usłyszał muzykę i tańce. Przywołał jednego ze sług i pytał go, co to ma znaczyć. Ten mu rzekł: „Twój brat powrócił, a ojciec twój kazał zabić utuczone cielę, ponieważ odzyskał go zdrowego”. Rozgniewał się na to i nie chciał wejść; wtedy ojciec jego wyszedł i tłumaczył mu. Lecz on odpowiedział ojcu: „Oto tyle lat ci służę i nie przekroczyłem nigdy twojego nakazu; ale mnie nigdy nie dałeś koźlęcia, żebym się zabawił z przyjaciółmi. Skoro jednak wrócił ten syn twój, który roztrwonił twój majątek z nierządnicami, kazałeś zabić dla niego utuczone cielę”. Lecz on mu odpowiedział: „Moje dziecko, ty zawsze jesteś ze mną i wszystko, co moje, do ciebie należy. A trzeba było weselić się i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się”».
W końcu, po wieli latach starań, udało się uhonorować postać pułkownika Bronisława Banasika. Banasik był ostatnim Komendantem Głównym Narodowego Zjednoczenia Wojskowego, jednej z najdłużej funkcjonujących struktur polskiego powojennego podziemia niepodległościowego.
Uroczystości upamiętniające bohatera odbyły się 19 marca br. w Będzinie. Zostały przygotowane przez Oddziału Instytutu Pamięci Narodowej w Katowicach oraz Urząd Miasta w Będzinie z inicjatywy Klubu Gazety Polskiej Będzin II. Pamiątkowa tablica została zamontowana na murze oporowym peronu I stacji PKP Będzin Miasto, obok innych tablic memoratywnych. W wydarzeniu wziął udział m.in. naczelnik Oddziałowego Biura Upamiętniania Walk i Męczeństwa Instytutu Pamięci Narodowej w Katowicach Jan Kwaśniewicz, pasierb płk. Banasika - Sławomir Lewiński oraz wiceprezydent Będzina Aneta Witkowska-Złocka. Inicjatorem upamiętnienia był Krzysztof Klebach, przewodniczący Klubu Gazety Polskiej w Będzinie.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
