Wciąż żyjemy radosnymi świętami Bożego Narodzenia. Żyjemy ich duchowością i religijnym klimatem pomimo, że po okresie świętowania powróciliśmy do swoich obowiązków. Na Boże Narodzenie czas zatrzymuje się w miejscu, by potem ruszyć śmiało do przodu. W ten rytm wpisani jesteśmy my sami, z katalogiem obowiązków rodzinnych, zawodowych, z wielością radości i smutków.
Tuż po Świętach przekroczyliśmy pewien stały rubikon czasu. Inni, a tacy sami. Tacy sami. Świadomi znaczenia kalendarza świeckiego i liturgicznego. Dla większości z nas wchodzenie w Nowy Rok nie jest, pozornie, zjawiskiem nadzwyczajnym. Ot, kolejny rok i kolejne listki ściennego diariusza. To one - dni, tygodnie i miesiące zaczną odmierzać nową jakość. Postarzejemy się trochę, ponarzekamy na los, że zły jest. Ale powiemy sobie także, że będzie lepiej. Dorośli rutynizują swoje życie. Poziom nadziei, z racji ich doświadczenia, może być zaniżony. Ale to, czego nie dostrzegają dorośli, dostrzegają dzieci. To zróżnicowana pokoleniowo optyka widzenia.
Jest wszakże coś, co powinno być wspólne dla wszystkich, bez względu na wiek i umiejętność analitycznego myślenia. Tym pierwiastkiem jest świadomość obecności Boga. Za oknem tańczy w rytmie reggae poruszany wiatrem ubiegłoroczny jesienny liść. On jeden nie poddał się surowości zimy. I ma się nawet całkiem dobrze. Może to alegoryczny zwiastun jakiejś prawdy? Może...? On nie chce się poddać przemijaniu, choć owo przemijanie jest nieuchronne. Podziwiając przeto sepię i cynober tego listka spróbujmy zmierzyć się z naszym pragnieniem. Z pragnieniem życia i bycia. Nie tylko bowiem wypada, ale wręcz należy podziękować Bogu za łaskę wejścia w nowe, nieznane doświadczenie. Któż z nas bowiem jest w stanie przewidzieć, jaki los spotka nas, naszych najbliższych, sąsiadów i współrodaków?
Współczesny świat zamyka się na człowieka. Bledną społeczne interakcje, a zło wydeptuje coraz nowe ścieżki do naszych sumień. Może dlatego, że stajemy się pragmatykami? Abp Józef Życiński powiedział kiedyś: "(...) Budujmy świat ludzkich wartości nie redukując go do pragmatycznych składników". Z tą konstatacją trzeba się zgodzić. Trzeba jednak uzbroić własną świadomość w kanon, wedle którego to Pan Bóg orientuje nasze życie w stronę dobra. Od nas samych zależy, czy je wybierzemy i uczynimy cytowany "świat ludzkich wartości" dotknięciem Wielkości. Skoro nie czynią tego politycy i niektórzy myśliciele, skoro aplikuje się nam wszechogarniający hedonizm i nihilizm, to musimy ulokować własną osobowość i własne życie w świecie uporządkowanym.
Twórcą takiego świata jest Ojciec Niebieski. Martwi nas deficyt sprawiedliwości. Jesteśmy zaniepokojeni upadkiem obyczajów. Obawiamy się zagrożeń z wiadomych i niewiadomych źródeł. Tymczasem jest jeszcze sporo ludzi, którzy odczuwają potrzeby wpływania na własne motywacje. Taki zakres potrzeb jest wyrazem dojrzałości emocjonalnej i intelektualnej. Możemy zadawać sobie pytania, dlaczego jest tak źle, dlaczego deprecjacji ulega obecna niegdyś w rodzinach i grupach międzysąsiedzkich komunikacja? Odpowiedź dają nam socjolodzy i inżynierowie dusz. Ale my, ludzie stawiamy wciąż nowe pytania. "Jeżeli nie wiadomo o co chodzi - chodzi o modlitwę" - powiedział kiedyś o. Michał Zioło. Dodał następnie: "Rozpacz lub nadzieja zaczynają się od modlitwy. Ktoś przestaje się modlić... Ktoś zaczyna się modlić. Modlić się trzeba na kolanach przed Najświętszym Sakramentem".
Musimy mieć świadomość znaczenia rozmowy z Bogiem zawsze, a u progu Nowego Roku w szczególności.