Reklama

Kościół

Neoprezbiter: wiele osób okazuje wsparcie i czeka na kapłanów

Spotkałem na swojej drodze wiele wspaniałych osób, które na różne sposoby okazywały swoje wsparcie i to, że czekają na posługę kapłanów. Wbrew pozorom i temu, co wielu mówi – na świecie jest wiele dobrych i wdzięcznych osób. To jedna z najważniejszych rzeczy dających poczucie, że nasza praca ma sens - powiedział portalowi Polskifr.fr ks. Bartosz Świrgoń z diecezji zamojsko-lubaczowskiej, który w tym roku przyjął święcenia kapłańskie i rozpoczyna pracę na swojej pierwszej parafii pw. św. Bartłomieja Apostoła w Goraju.

[ TEMATY ]

kapłaństwo

Archiwum ks. Bartosza Świrgonia

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Polskifr.fr: Powołanie – jak się kształtowało? Kiedy młody człowiek decyduje: tak, to jest moja droga życia?

Ks. Bartosz Świrgoń: Powołanie odkryłem w bardzo konkretnym momencie – na spotkaniu młodzieżowej grupy wspólnoty Galilea. Choć przez dość długi czas nie chciałem wziąć w nim udziału, bo uważałem, że to nie dla mnie, w czasie rozważania słowa Bożego bardzo poruszyły mnie słowa Psalmu 37: „Powierz Panu swoją drogę i zaufaj Mu: On sam będzie działał”. Byłem wtedy w pierwszej klasie liceum. Wydaje mi się, że wtedy Bóg pozwolił mi odkryć kim jest Chrystus i kim jest chrześcijanin. Od tego momentu poświęcałem dużo czasu na poznanie słowa Bożego, spotkania z innymi młodymi, zdobywanie wiedzy, angażowanie się w życie mojej parafii, służbę przy ołtarzu, a w końcu prowadzenie rekolekcji dla młodych, którzy najczęściej nie mieli jeszcze doświadczenia spotkania z Bogiem. To wszystko pomagało mi budować moją relację z Panem, a satysfakcja z zaangażowania dawała odpowiedź na pojawiającą się myśl o kapłaństwie i poświęceniu całego życia właśnie tej sprawie – mojej relacji z Bogiem i pomocy w tym drugiemu człowiekowi. Decyzję o podjęciu tej konkretnej drogi podejmuje się przynajmniej kilka razy – przed samym wstąpieniem do seminarium, jako akt zaufania, ale też i odwagi. Później w seminarium kilkukrotnie wyraża się wolę kontynuowania formacji.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Lata pobytu i rozeznawania seminaryjnego - co było najtrudniejsze, a co przynosiło radość i satysfakcję?

Każdy przeżywa seminarium na swój sposób, to bardzo indywidualna sprawa. Ja ten czas już teraz wspominam dobrze. Najwięcej radości daje rozwijanie relacji z braćmi – innymi alumnami, choć czasem dawaliśmy sobie w kość, ale tak jest chyba w każdym domu i każdym środowisku. Satysfakcję dawało mi obserwowanie własnego postępu w zdobywaniu wiedzy i mądrości i wykorzystywaniu ich nie tylko w czasie egzaminów, ale i organizując różne wydarzenia, podejmując różne inicjatywy czy po prostu w życiu codziennym. Trudność polegała na tym, że czasami trzeba było przezwyciężyć kryzys motywacji, może czasami trochę lenistwo, wzięciem jakiejś inicjatywy na własne barki. Często wiązało się to z przekroczeniem swojej strefy komfortu, ale właśnie w taki sposób kształtuje się charakter. W taki sposób formuje się ksiądz. W taki sposób walczy się i zdobywa świętość.

Co czuje seminarzysta, który kończy czas nauki pracą magisterską, w czasie święceń leży twarzą ku ziemi, a Kościół modli się za niego?

Reklama

Kończąc studia na pewno odczułem dużą satysfakcję. Nie dlatego, że coś osiągnąłem czy zamykam pewien okres życia, choć to też oczywiście ważne rzeczy. Pisząc pracę magisterską sam czerpałem pełnymi garściami bardzo dużo wartościowych rzeczy nie tylko dla przyszłej pracy duszpasterskiej, ale dla własnego rozwoju duchowego. Wybór seminarium naukowego i tematu pracy magisterskiej to bardzo ważne rzeczy niezależnie od studiów. Jeżeli podejdziemy do tego tylko jako do obowiązku, który trzeba wypełnić, może nas ominąć niezwykła przygoda i wiele korzyści dla własnego rozwoju.

Zarówno święcenia diakonatu, jak i teraz prezbiteratu były dla mnie bardzo poruszającym i wzruszającym doświadczeniem. To moment, na który czeka się przez dobrych kilka lat. Byłem też jednak świadomy jaką odpowiedzialność przyjmuję, która po ludzku przerasta każdego z nas, a tym samym do tej pory odczuwam wielką wdzięczność za okazane mi zaufanie.

Jakie są marzenia neoprezbitera o pierwszej parafii?

To, co wybrałem jako motto prymicyjne: „aby we wszystkim był uwielbiony Bóg” (1 P 4, 11). Abym swoją pracą rzeczywiście przyniósł jakiś pożytek ludziom, do których zostanę posłany. Trochę myśli się o formach duszpasterstwa, w których wydaje mi się, że najlepiej bym się czuł. Ale jestem otwarty na wszystko co przyniesie rzeczywistość parafii.

Nominacja na placówkę duszpasterską - duży stres? Jaka jest pierwsza reakcja, kiedy się ją zobaczy?

To pewne dobre napięcie i oczekiwanie na poznanie decyzji przełożonych. Jednocześnie spokój, ufność i posłuszeństwo. Podobnie przy pierwszym kontakcie z księdzem proboszczem i odwiedzinach nowego domu, bo tak chciałbym traktować nową parafię. Cieszę się, że trafiłem właśnie tam, tak samo jak cieszyłbym się z każdej innej decyzji. Mam nadzieję, że nie zawiodę ani Boga, ani ludzi, ani moich przełożonych.

Reklama

Największe wyzwania dla młodego kapłana: katecheza, homilia, relacje z ludźmi, współpraca z proboszczem?

Każda z tych rzeczy jest pewnym wyzwaniem, wymaga rzetelnego przygotowania, poświęcenia czasu, a tak naprawdę poświęcenia życia tym sprawom – czy to nauczaniu, sprawowaniu sakramentów, czy budowaniu relacji z ludźmi. Wydaje mi się jednak, że największa walka toczy się na polu osobistej relacji z Bogiem, prowadzeniu i rozwijaniu życia duchowego. Jest to równie, a może nawet bardziej wymagające – żeby być człowiekiem duchowym, a nie zeświecczałym. W ten sposób podejście do obowiązków i relacji również będzie miało zupełnie inny charakter.

Pierwsza parafia to tzw. pierwsza miłość. Warto było ponieść tyle wyrzeczeń? Co budzi nadzieję w młodym kapłanie?

Każda droga niesie ze sobą różne radości i smutki, coś zyskujemy, z czegoś musimy zrezygnować. Jak już wspomniałem, cieszę się z podjętej drogi, optymistycznie patrzę w przyszłość, choć jestem świadomy trudności jakie na mnie czekają i w jakimś sensie jestem również gotowy na te trudności, których na ten moment nie spodziewam się i mogą mnie jeszcze zaskoczyć.

Co daje nadzieję? Psalm 37: „Powierz Panu swoją drogę i zaufaj Mu: On sam będzie działał”. Spotkałem na swojej drodze wiele wspaniałych osób, które na różne sposoby okazywały swoje wsparcie i to, że czekają na posługę kapłanów. Wbrew pozorom i temu, co wielu mówi – na świecie jest wiele dobrych i wdzięcznych osób. To jedna z najważniejszych rzeczy dających poczucie, że nasza praca ma sens.

2024-08-30 08:40

Ocena: +6 -2

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Dziewięciu kandydatów rozpoczęło formację w seminarium 35+

[ TEMATY ]

seminarium

kapłaństwo

BOŻENA SZTAJNER

Dziewięciu kandydatów z pięciu diecezji rozpoczęło okres propedeutyczny w Ogólnopolskim Seminarium dla Starszych Kandydatów do Święceń – poinformował KAI bp Grzegorz Ryś. Podczas 366. zebrania plenarnego Episkopatu Polski przedstawił biskupom relację na temat obecnego stanu prawnego nowo powstałego seminarium. Watykańska kongregacja ds. duchowieństwa zatwierdziła jego statut ad experimentum na 3 lata.

Pierwsi alumni seminarium dla Starszych Kandydatów do Święceń są w wieku od 35 do 57 lat. Czterech z nich ma już za sobą ukończone studia, w tym gronie jest m.in. teolog, psycholog i historyk, dwóch jest ponadto w trakcie studiów doktoranckich. Pochodzą z archidiecezji krakowskiej, katowickiej, wrocławskiej oraz diecezji elbląskiej i zielonogórsko-gorzowskiej.
CZYTAJ DALEJ

Leon XIV do nuncjuszy: bądźcie ludźmi zdolnymi do budowania relacji

2025-06-17 21:57

[ TEMATY ]

Papież Leon XIV

PAP/EPA/VATICAN MEDIA HANDOUT

Miejcie zawsze spojrzenie pełne błogosławieństwa, bo posługa Piotra to błogosławić - dostrzegać dobro, nawet ukryte, nawet to w mniejszości. Czujcie się misjonarzami, posłanymi przez Papieża, by być narzędziami komunii i jedności, w służbie godności osoby ludzkiej, promując wszędzie szczere i konstruktywne relacje z władzami, z którymi będziecie współpracować - wskazał Ojciec Święty podczas spotkania z papieskimi przedstawicielami przy państwach i organizacjach międzynarodowych na całym świecie.

Sala Klementyńska
CZYTAJ DALEJ

Książka „Objawienia ks. Jerzego Popiełuszki we Włoszech” wyjaśnia, dlaczego ks. Popiełuszko powraca w prywatnych objawieniach

Dlaczego ks. Jerzy Popiełuszko powraca właśnie teraz? To pytanie stawia sobie wielu, którzy sięgają po nową książkę dr Mileny Kindziuk i ks. prof. Józefa Naumowicza pt. „Objawienia ks. Jerzego Popiełuszki we Włoszech”. Publikacja dokumentuje niezwykłe zjawisko - prywatne objawienia, jakich od 2009 roku doświadcza Francesca Sgobbi, mieszkanka niewielkiej miejscowości Fiumicello w północnych Włoszech. Według relacji, błogosławiony kapłan męczennik - ks. Jerzy Popiełuszko - wielokrotnie ukazywał się tej prostej i pozornie zwykłej kobiecie, przekazując przesłania, które spisywała w formie duchowego dziennika.

Już na wstępie autorzy wyraźnie podkreślają: nie są to objawienia uznane oficjalnie przez Kościół katolicki, a publikacja nie oznacza ich aprobaty w sensie teologicznym czy doktrynalnym. Jasno zaznaczają też, że mamy do czynienia z objawieniami prywatnymi - nie zobowiązują one do wiary, ale mogą służyć pomocą w pogłębianiu życia duchowego. Ich rola nie polega na dodawaniu czegokolwiek do Ewangelii, lecz - jak pisze ks. prof. Józef Naumowicz - na przypominaniu o jej najważniejszych prawdach i pomaganiu wiernym w ich przeżywaniu tu i teraz: „Tak było w historii Kościoła wielokrotnie. Niejednokrotnie objawienia prywatne stanowiły inspiracje do ożywienia i pogłębienia wiary, poruszały sumienia, wzywały do nawrócenia. To właśnie pod ich wpływem narodziły się takie praktyki pobożnościowe jak różaniec, koronka do Miłosierdzia Bożego czy nawet święta liturgiczne - Boże Ciało, Niedziela Miłosierdzia czy Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa” - dodaje współautor publikacji, badacz życia i kultu ks. Popiełuszki.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję