Reklama

Benedykt XVI

Sakra biskupia ks. Georga Gänsweina

Niedziela Ogólnopolska 2/2013, str. 18-19

[ TEMATY ]

sylwetka

GRZEGORZ GAŁĄZKA

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Gdy w 1981 r. trzeba było wybrać nowego Prefekta Kongregacji Nauki Wiary, Jan Paweł II nie miał żadnych wątpliwości - chciał na to bardzo odpowiedzialne stanowisko w Kurii Rzymskiej kard. Josepha Ratzingera, którego cenił i uważał za jednego z najwybitniejszych teologów w Kościele. Nie było to łatwe, gdyż bawarski kardynał bardzo poważnie traktował swoje pasterzowanie w archidiecezji Monachium, z którą był również związany uczuciowo. W końcu jednak przystał na prośbę Papieża; jego nominację ogłoszono 25 listopada 1981 r.

Z Monachium do Rzymu

Niemiecki kardynał zjawił się w Rzymie dopiero 15 lutego 1982 r. Na początku, ze względu na ciągnące się remonty w przydzielonym mu apartamencie, mieszkał przez kilka miesięcy w Kolegium Teutońskim, a dopiero w kwietniu przeniósł się do mieszkania przy placu Leonina 1, w którym miał spędzić 23 lata.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Do Watykanu wraz z kard. Ratzingerem przyjechał jego niemiecki sekretarz ks. Bruno Fink, który jednak pragnął wrócić do Bawarii.

Ks. Bruno Fink i ks. Josef Clemens

Reklama

Kard. Ratzinger zaczął szukać nowego współpracownika. Został nim niemiecki kapłan z diecezji Paderborn ks. Josef Clemens. Pracę osobistego sekretarza Prefekta Kongregacji Nauki Wiary rozpoczął w 1984 r. Spędził u boku kard. Ratzingera 19 lat. Praca ta była - jak sam stwierdził - ubogacająca i fascynująca, ale i bardzo odpowiedzialna, gdyż kard. Ratzinger był człowiekiem niestrudzonym, a swoje zajęcia organizował precyzyjnie i z dużym wyprzedzeniem.

Sekretarz przez wiele lat był też odpowiedzialny za publikacje książek, artykułów i wywiadów Prefekta Kongregacji Nauki Wiary. Gdy w 2003 r. ks. prał. Clemens skończył 56 lat, kard. Ratzinger stwierdził, że nadszedł czas, by jego sekretarz mógł kontyuować karierę kurialną i zostać biskupem. Postanowił więc „zwolnić” go, tym bardziej że sam chciał już przejść na emeryturę albo zająć - jak to kiedyś sam wyznał - mniej odpowiedzialne stanowisko Bibliotekarza Świętego Kościoła Rzymskiego, co pozwoliłoby mu się oddać całkowicie jego ukochanym książkom i studiom.

Jan Paweł II mianował ks. prał. Josefa Clemensa najpierw podsekretarzem Kongregacji Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, a kilka miesięcy później, 25 listopada 2003 r., sekretarzem Rady ds. Świeckich i podniósł do godności biskupiej (sakrę biskupią otrzymał 6 stycznia 2004 r. z rąk kard. Ratzingera w Bazylice św. Piotra).

Reklama

Jan Paweł II „pokrzyżował” jednak plany kard. Ratzingera, gdyż nie chciał „zwolnić” swego najbliższego współpracownika, pomimo że miał on już wtedy 76 lat. O tym, czym dla Papieża był Prefekt Kongregacji Nauki Wiary, świadczą najlepiej jego słowa. Gdy pytano go o ryzyko związane z jego nieobecnością w Watykanie ze względu na liczne podróże apostolskie, odpowiedział: „Mogę podróżować, bo w Watykanie jest kard. Ratzinger, a w Rzymie - kard. Ruini” (wieloletni papieski wikariusz dla diecezji rzymskiej).

Ks. Georg Gänswein

W tej sytuacji kard. Ratzinger wezwał do pracy nowego - w jego mniemaniu - „tymczasowego” sekretarza osobistego. Jego wybór padł na ks. Georga Gänsweina, Niemca tak jak on, który pracował w Kurii (najpierw w Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, a następnie w Kongregacji Nauki Wiary) oraz dobrze znał Rzym i język włoski, gdyż w latach 80. ubiegłego wieku przez rok studiował teologię na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim.

Reklama

Gdy „monsignor Georg” rozpoczynał pracę kardynalskiego sekretarza, nie mógł przewidzieć, że nie będzie to współpraca przejściowa, o jakiej myślał kard. Ratzinger, bo ani on, ani kard. Ratzinger nie mogli wówczas wiedzieć, że dwa lata później, 19 kwietnia 2005 r., kardynałowie zebrani na konklawe po śmierci Jana Pawła II wybiorą na Stolicę Piotrową dotychczasowego prefekta Kongregacji Nauki Wiary. Owego pamiętnego dnia ks. Georg Gänswein, kapłan pochodzący ze Szwarcwaldu, syn kowala, został osobistym sekretarzem i najbliższym współpracownikiem Biskupa Rzymu, Wikariusza Chrystusa. Benedykt XVI postanowił zatrzymać przy sobie również drugiego sekretarza Jana Pawła II - ks. Mieczysława Mokrzyckiego, który w pierwszych miesiącach pontyfikatu był dla ks. Georga przewodnikiem po watykańskich apartamentach i zapoznał go z obowiązkami papieskiego sekretarza. Ks. Mokrzycki pozostał z nowym papieżem przez dwa lata, aż do lipca 2007 r., gdy został mianowany biskupem koadiutorem we Lwowie. Na jego miejsce Benedykt XVI mianował ks. Alfreda Xuereba, Maltańczyka z Prefektury Domu Papieskiego.

Sekretarz papieski

Największym problemem dla papieskiego sekretarza był ogrom korespondencji kierowanej do Benedykta XVI, a która trafiała na jego biurko. Z czasem nabrał doświadczenia i potrafił dobrze zorganizować swoją pracę. Pomimo licznych obowiązków i ciągłych problemów nie chciał być „więźniem” w Pałacu Apostolskim, dlatego nie przestał odwiedzać przyjaciół i kolegów poza Watykanem i utrzymywać ścisłych związków z rodziną.

Przez wiele lat ks. prał. Gänswein starał się być sekretarzem bardzo dyskretnym, prawie „niewidocznym”. Z czasem jednak zaczął odgrywać coraz większą rolę, szczególnie gdy zaczęły się ataki na Benedykta XVI i papieski sekretarz uznał za swój obowiązek jego publiczną obronę: uczynił to przez serię wywiadów, artykułów i konferencji (jego pierwszy oficjalny wywiad ukazał się w niemieckim dzienniku „Bild” w kwietniu 2010 r.). Uzyskał również pewną niezależność w stosunku do Sekretariatu Stanu.

Trudny rok 2012

Reklama

Poprzedni rok był dla ks. prał. Gänsweina bardzo trudny, gdyż w 2012 r. wybuchła afera związana z przeciekiem papieskich dokumentów, która przeszła do historii jako „Vatileaks”. To Gänsweinowi udało się zidentyfikować osobę wynoszącą dokumenty z Watykanu, a sprawa była tym bardziej smutna i żenująca, że chodziło o papieskiego kamerdynera Paolo Gabriele. Przez wiele lat kamerdyner był w codziennym kontakcie z Benedyktem XVI i miał dostęp do biura sekretarzy, znajdującego się na trzecim piętrze Pałacu Apostolskiego i sąsiadującego z pokojem, z którego okna Papież odmawia modlitwę „Anioł Pański”. To właśnie tam kamerdyner - zwany przez wszystkich „Paoletto” (Pawełek) - robił fotokopie dokumentów z biurka papieskiego sekretarza. Dlatego ks. prał. Gänswein, jako osoba poinformowana o faktach, musiał zeznawać w procesie kamerdynera, co było dla niego wielkim szokiem. Wielu obserwatorów sceny watykańskiej zastanawiało się wówczas, czy ze względu na całą tę aferę osobisty sekretarz nie utracił zaufania Papieża.

Nominacja papieska na Prefekta Domu Papieskiego

Odpowiedzią Papieża na te wątpliwości była nominacja - podana do wiadomości 7 grudnia 2012 r. - ks. prał. Georga Gänsweina na Prefekta Domu Papieskiego z zachowaniem jego dotychczasowej funkcji sekretarza. Benedykt XVI w ten sposób nie tylko potwierdził swe zaufanie do najbliższego współpracownika, ale powierzył mu jeszcze bardziej odpowiedzialne zadanie i wyniósł do godności arcybiskupiej. Generalnie rzecz biorąc, Prefektura Domu Papieskiego, którą będzie kierował abp Gänswein, pomaga Papieżowi w wypełnianiu jego obowiązków Głowy Kościoła, a w szczególności organizuje audiencje papieskie, zarówno ogólne, jak i prywatne; personel Prefektury podejmuje papieskich gości i czuwa nad przebiegiem audiencji; do jej zadań należy wydawanie zaproszeń na papieskie audiencje i ceremonie.

Reklama

Po raz drugi w historii papieski sekretarz łączy swoją funkcję z pracą w Prefekturze - po raz pierwszy miało to miejsce za pontyfikatu Jana Pawła II, gdy w 1998 r. papież mianował ks. prał. Stanisława Dziwisza „drugim” prefektem Domu Papieskiego i biskupem (w 2003 r. bp Dziwisz został wyniesiony do godności arcybiskupiej). Wówczas jednak „drugi” prefekt miał wspierać prefekta, którym był Amerykanin ks. prał. James M. Harvey - tym razem ks. Gänswein został jedynym prefektem Domu Papieskiego, gdyż Papież mianował abp. Harveya arcykapłanem Bazyliki św. Pawła za Murami, podnosząc go równocześnie do godności kardynalskiej.

Przed pontyfikatem Jana Pawła II sekretarze ostatnich papieży zawsze zostawali biskupami, ale miało to miejsce dopiero po zakończeniu ich służby przy Ojcu Świętym: sekretarz Piusa XI ks. Carlo Gonfalonieri po śmierci papieża został wybrany arcybiskupem l’Aquila w 1941 r., mając 48 lat, a w 1958 r. wyniesiony do godności kardynalskiej. Paweł VI mianował sekretarza Jana XXIII ks. Lorisa Capovillę biskupem miasta Chieti w 1967 r. w wieku 52 lat, natomiast jego sekretarz ks. Pasquale Macchi został prałatem sanktuarium maryjnego w Loreto w 1988 r., gdy miał już 65 lat.

Sakra biskupia - 6 stycznia 2013 r.

6 stycznia 2013 r. 56-letni ks. Georg Gänswein został arcybiskupem (jego stolicą tytularną jest Urbs Salvia). Benedykt XVI osobiście udzielił mu sakry biskupiej w Bazylice św. Piotra w Rzymie. Wraz z nim sakrę otrzymało trzech innych prałatów pracujących w Kurii Rzymskiej: Włoch ks. Angelo Vincenzo Zani (mianowany 9 listopada 2012 r. sekretarzem Kongregacji Edukacji Katolickiej), Nigeryjczyk ks. Fortunatus Nwachukwu (mianowany 12 listopada 2012 r. nuncjuszem apostolskim w Nikaragui) oraz Francuz ks. Nicolas Henry Marie Denis Thevenin (nuncjusz apostolski).

2013-01-07 13:03

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Przez lata niósł nadzieję

„Sympozjum jest poświęcone Kościołowi, w którym wszyscy żyjemy i w jakimś sensie dla niego żyjemy. Liderem tego Kościoła w ostatnim ćwierćwieczu był Jan Paweł II. Kościół za jego czasów niezwykle dojrzał, zdynamizował swoją strukturę, stał się autorytetem” - mówił podczas sesji naukowej, 29 listopada 2005r., ks. prof. Marian Rusecki. Prezentowana wówczas praca „Kościół w czasach Jana Pawła II”, pod redakcją ks. prof. M. Ruseckiego, ks. dr. K. Kauchy i ks. dr. J. Masteja, koncentrowała się na nauczaniu papieskim, określającym istotę misji Kościoła. Tego Kościoła, którego przez lata tak widoczną i znaczącą częścią były dzieła, artykuły, książki i osoba śp. ks. prof. nauk teologicznych, prał. Mariana Jana Ruseckiego. Kapłan Archidiecezji Lubelskiej, wieloletni profesor KUL, były przewodniczący Komitetu Nauk Teologicznych PAN, zmarł 15 grudnia w wieku 70. lat. Urodzony 22 marca 1942r. w Janowie Lubelskim jako syn Feliksy i Jana, miał troje rodzeństwa.Od wczesnych lat był ministrantem. Życie w patriotycznym i religijnym środowisku zaowocowało powołaniem i umiłowaniem nauki teologicznej, w której widział prawdę. Święcenia kapłańskie otrzymał 29 czerwca 1966r. z rąk bp. B. Pylaka. Był wikarym w Garbowie, w parafii pw. Nawrócenia św. Pawła w Lublinie, lubianym katechetą i zapalonym piłkarzem, jeszcze w czasie studiów doktoranckich w 1967r. Zainteresowania naukowe kierowały go w stronę uczelni, gdzie przechodził kolejne stopnie - od asystenta do profesora - wykładowcy. W 1974r. uzyskał doktorat z teologii fundamentalnej na podstawie rozprawy „Współczesne dyskusje nad teorią apologetyki”, napisanej pod kierunkiem ks. prof. E. Kopcia.
CZYTAJ DALEJ

Nowenna do Św. Brata Alberta

[ TEMATY ]

nowenna

św. Brat Albert

św. Brat Albert Chmielowski

Archiwum autora

Nowenna do odmawiania przed wspomnieniem św. Brata Alberta Chmielowskiego lub w dowolnym terminie.

W. Boże wejrzyj ku wspomożeniu memu.
CZYTAJ DALEJ

Z pamiętnika pielgrzyma - dzień 4

2025-06-10 18:35

ks. Łukasz Romańczuk

Wczoraj zapomniałem powiedzieć o jednym ze świętych, który towarzyszył nam przez cala drogę. Gdy rozpoczynaliśmy wędrówkę z Sutri na placu była figura tego świętego. Podobnie w kościele, w którym sprawowaliśmy Mszę świętą tak żeby jego obraz i figura. Święty ten jest bardzo charakterystyczny ponieważ obok jego nóg jest świnia. Patrząc oddali na tę figurę myślałem że to Święty Roch a zwierzę pod jego stopami to pies. Przyjrzałem się jednak bliżej okazało się że jest to prosiaczek.

A wspomnianym świętym jest święty Antoni Opat, znany także jako Pustelnik. Swoje wspomnienie liturgiczne ma 17 stycznia a dlatego jest ukazywany z prosiaczkiem ponieważ według pewnej historii, gdy podróżował drogą morską pewna locha przyniosła do niego chory prosię, on uczynił na nim znak krzyża. Prosię wyzdrowiało. Co ciekawe dzisiejszy dzień, także jest z prosiakiem w tle. A związany jest on z sanktuarium, które mijaliśmy po drodze. Santuario Madonna della Sorbo. Swoje początki sakralne to miejsce ma w 1427 roku, kiedy to papież Marcin V przekazał to miejsce karmelitom. Według miejscowych opowieści krąży historia o objawieniu Matki Bożej i dlatego jest w tym miejscu kult maryjny Historia opowiada o człowieku z jedną ręką, który pasł świnie w dolinie Sorbo. Pewnego dnia, szukając jednej z zabłąkanych świń, znalazł ją w pobliżu jarzębiny, gdzie ukazała mu się Madonna. Maryja sprawiła, że ręka młodzieńca odrosła i powiedziała do niego: „Idź do wsi i przekonaj ich, aby zbudowali sanktuarium na tym wzgórzu. Każdy, kto przyjdzie tu w procesji, otrzyma moją łaskę. Jeśli ci nie uwierzą, pokaż im swoją rękę”. Nie znając tej historii, mogę powiedzieć, że Via Francigena pomaga, aby tę prośbę zrealizować. Do sanktuarium prowadzi 14 krzyży, na których znajdują się tabliczki z numerami stacji. Pierwszy krzyż czyli pierwsza stacja jest już około 3,5 km od sanktuarium. To idealny dystans, aby między poszczególnymi stacjami rozważać te ważne wydarzenia, związane z misterium naszego zbawienia. Idąc między stacjami była idealna przestrzeń, aby te 14 stacji odnieść do życia swojego oraz wydarzeń, które dzieją się obecnie w Kościele, świecie, czy też w sposób szczególny mnie dotykają. Takie myśli wypływające z serca i wlewające nadzieję. Żałuję tylko, że nie udało mi się ich nagrać, bo chętnie bym do nich jeszcze wrócił, a pamięć niestety bywa ulotna.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję