Wierzący człowiek nie wyobraża sobie świąt Bożego Narodzenia bez pójścia na Pasterkę, czy na Eucharystię sprawowaną w świąteczne dni. Najporządniejsi katolicy znajdą też czas na adwentowe rekolekcje i spowiedź św., a także otworzą drzwi swoich domów na przyjęcie tzw. kolędy. Niejednemu z nas właśnie w świąteczne dni wypadnie ochrzcić dziecko, wejść na drogi życia małżeńskiego lub pożegnać bliskie nam osoby. W tych wszystkich sytuacjach potrzebujemy… księży! Prawda, jakie to oczywiste?

„Nie śpi ktoś, żeby spać mógł ktoś”

Niepoliczone godziny w konfesjonałach podczas Adwentu (często nawet tuż przed samą wieczerzą wigilijną), dziesiątki telefonów z pytaniami o czas nabożeństw, godziny przy ołtarzach nawet w kilku zimnych kościołach, chrypiący głos na ambonie, ręce zmęczone i zgrabiałe z zimna podczas rozdawania Ciała Pańskiego, troska o świąteczne dekoracje, jasełka, przygotowanie kazań, napięcie, niedospanie, troska o ubogich w parafii i… wielka radość w sercu! Przecież jako polski ksiądz rzymskokatolicki nie wyobrażam sobie, by było inaczej! A gdyby mi ktoś życzył „zdrowych, spokojnych świąt” - czyli takich bez pracy, bez ludzi, bez umęczenia - nie życzyłby mi dobrze! I chociaż wiem, że tuż po świętach znów zobaczę wiele pustych miejsc w świątyni, że rozrzedzą się szeregi ludzi przy stole Pańskim i przy konfesjonałach - warto żyć dla takich dni! Bo oto ja, sługa nieużyteczny Pana Jezusa, mogę wziąć udział w cudzie Bożego Narodzenia, dokonującym się w ludzkich sercach i umysłach! Więc powitam serdecznie przy stajence betlejemskiej nawet tych, którzy tylko raz czy dwa razy w roku składają wizyty Jezusowi w Jego świątyniach; któż wie, czy akurat tym razem nie otworzą swych serc na działanie Bożej łaski? Obym tylko w tym wydarzeniu nie przeszkadzał…

Rodzinne święta

Jest w Ewangelii św. Marka zapis takiej oto sceny: Do Pana Jezusa, nauczającego w domu, przyszli jego najbliżsi, chcąc się z Nim spotkać. Zebrani powiedzieli Nauczycielowi: Oto Twoja Matka i bracia na dworze pytają się o Ciebie. Odpowiedział im: Któż jest moją matką i/którzy/są braćmi? I spoglądając na siedzących dokoła Niego rzekł: Oto moja matka i moi bracia. Bo kto pełni wolę Bożą, ten Mi jest bratem, siostrą i matką (Mt 3, 20.31-35).

Kto więc ma większą rodzinę niż ksiądz? Skoro tak, to kto jeszcze będzie się dziwił, że prawdziwie wierzący polski ksiądz - zmęczony posługą, nierzadko zmarznięty i niedospany w święta - jest naprawdę szczęśliwy? Oczywiście - na ile to tylko możliwe - także księża w świąteczne dni odwiedzają swoich rodziców czy rodzeństwo. Jest też i na plebaniach wspólnota domowników, zasiadających przy wigilijnym stole. Bywają gościnni parafianie, dzielący się chętnie ze swymi proboszczami i wikariuszami świątecznym chlebem i radością. Bywa i tak, że tuż po wigilijnej wieczerzy, księża z młodzieżą ruszają do domów w parafii, by z kolędą, opłatkiem i drobnym upominkiem odwiedzić chorych, samotnych czy starszych. To dopiero są „wesołe” święta! Tak więc i w życiu duszpasterzy jest bardzo wyraźnie obecny element rodzinności świąt Bożego Narodzenia.

Najpiękniejszy moment

Zanim przyjdą ludzie na Pasterkę, zanim ogłoszona zostanie wieść o narodzinach Pana - trzeba nam, księżom, wejść do odświętnie przybranej świątyni, zatrzymać się i uklęknąć przed stajenką, uchwycić blask wiecznej lampki i powiedzieć z głębi serca: „Panie Jezu - to wszystko było i jest naprawdę dla Ciebie! Dziękuję Ci, że Mnie wybrałeś - jestem Twój”. Dopiero wtedy świąteczne, kapłańskie Gloria in excelsis Deo wybrzmi jak należy. Na koniec pytanie dla dociekliwych: Komu łatwiej świętować prawdziwie Boże Narodzenie: świeckim czy duchownym?