W Ewangelii usłyszeliśmy o cudownym rozmnożeniu chleba. Jest to jakby wstęp do tej tematyki.
Chrystus uczynił ten cud, jak zresztą wszystkie inne cuda, nie po to tylko, by okazać Bożą moc, by wywołać podziw, respekt czy nawet strach, ale po to, by przekazać egzystencjalne, ważne przesłanie. Przy cudzie rozmnożenia chleba brzmi ono: dzielenie się czyni bogatszym; dawanie nie zubaża, ale ubogaca. Chleb rozmnożony przez Chrystusa wystarczył dla wszystkich ludzi. Po nasyceniu zgłodniałej rzeszy zebrano jeszcze dwanaście koszów ułomków. Podzielenie chleba ubogaciło wszystkich.
To, że dzielenie się, dawanie, ubogaca, nie zawsze jest dla nas czytelne. Jeśli np. mając 100 zł, damy komuś 50, to zostaje nam 50, patrząc powierzchownie, stajemy się przez to ubożsi. Jednakże patrząc głębiej, możemy z czasem przekonać się, że staliśmy się w jakimś sensie bogatsi. Mamy takie doświadczenie zwłaszcza wtedy, gdy podarujemy komuś coś, co przedstawia dla nas wielką wartość, coś, co jest jakby częścią nas samych. Wtedy okazuje się, że obdarowanym jest nie tylko odbiorca, ale dawca; jeżeli dajemy tylko to, co zbywa, nasze doznanie wzbogacenia się jest mniejsze. Takie jest właśnie prawo bycia człowiekiem i bycia chrześcijaninem. Stajemy się szczęśliwi jedynie wtedy, kiedy nasze życie jawie się jako przechodzenie od „ja” do „ty”, a więc do „my”. Życie ludzkie jest puste, bezsensowne wtedy, gdy „ja” jest zupełnie wyłącznie dla siebie. Wieczne „my” - to niebo, wieczne „ja” - to piekło.
Chrystus przeszedł jako pierwszy drogą ku „my”. Jego zaistnienie w ludzkim ciele jest objawieniem się Boga dla nas. Chrystus jest Emmanuelem - Bogiem z nami. Jest całkowicie dla nas, dla wszystkich ludzi: „On to dla nas ludzi i dla naszego zbawienia zstąpił z nieba” - powtarzamy w każdą niedzielę w Credo. Swoje życie ziemskie spędził na służbie dla drugich. Pewnego razu powiedział: „(Syn człowieczy) nie przyszedł, aby Mu służono, ale aby służyć i dać swoje życie na okup za wielu” (Mt 20, 28). Jezus wypełniał te słowa dokładnie. Wszystkim dobrze czynił, litował się nad chorymi i źle się mającymi. Przebaczał żałującym grzesznikom. Piętnował tylko zatwardziałych, przewrotnych faryzeuszów. Finalnym, ziemskim aktem owego poświęcenia się dla człowieka była śmierć krzyżowa, upamiętniona w Eucharystii. Chrystus poświęcił się, oddał się dla wszystkich. Jego życie jest i w tym względzie dla nas wzorem. Nasze życie winno też być ciągłą proegzystencją, życiem „dla”. Wtedy tylko spełniamy się jako ludzie i doświadczamy uczucia szczęścia. Choć stwierdzić należy, że w wielu ludziach drzemie skłonność do brania. W swoim życiu należy z taką postawą walczyć.
W czasie powodzi w Polsce w roku 1997 zgłosił się do księdza proboszcza inwalida na wózku. Przyjechał, by złożyć ofiarę na powodzian. Miał uzbierane trochę pieniędzy na nowy wózek. Gdy dowiedział się, że ludzie tak wiele stracili przez żywioł, powiedział: „Ja jeszcze mogę zaczekać, niech mają ci, którzy prawie wszystko stracili”. Proboszcz przyjął ofiarę i przekazał ludziom poszkodowanym. Mężczyźnie oddaliła się w czasie perspektywa nabycia nowego wózka, ale odjechał szczęśliwszy do domu.
Spróbujmy przekonywać się o prawdziwości ewangelicznej zasady „dzielenie się czyni bogatszym”. Wielu z nas w tych dniach wyjeżdża na urlop lub wypoczywa w domu. Jest to dobry, stosowny czas, by na nowo podjąć praktykę Ewangelii, praktykę dawania i dzielenia się. Ewangelia wcale się nie zestarzała. Warto ją praktykować w życiu. Wtedy powtarzają się jej cuda i przedziwne prawidłowości. Odważmy się więc - po dzisiejszej niedzieli - weryfikować ewangeliczne, życiowe prawo: „dzielenie się czyni bogatszym”.

Oprac. ks. Łukasz Ziemski